Hulpverleners binnen Zorg en Welzijn zien zich steeds meer geconfronteerd met complexe problematieken vanuit de samenleving. Tegelijkertijd moeten zij meer en meer voldoen aan de (veranderende) competenties die de organisatie van hen verwacht. De ‘gevierendeelde’ hulpverlener ervaart steeds meer dat hij vanuit ‘gestold wantrouwen en angst’ verantwoording moet afl eggen in protocollen en procedures, dan dat hij zich gesteund voelt in zijn eigen ontwikkelingsproces als professional. De Persoonlijke Ontwikkeling in Team Intervisie (POTI) biedt als eerste een ‘veilige haven’ voor de hulpverlener om te kunnen en mogen komen met de persoonlijke dilemma’s die hij tegenkomt tijdens de uitvoering van zijn werk.