Elke jaar in augustus, rond drie uur ’s nachts, lig ik samen met mijn gezin op een campingmatje te kijken naar de Perseïden zwerm, een meteorietenregen die een hoos aan vallende sterren brengt. Midden in de nacht in alle stilte samen naar een heldere hemel kijken, afwachten tot er een ster valt, geeft mij een gevoel van verwondering, nietigheid en verbinding. Het relativeert en inspireert om als kleine hoopjes sterrenstof vanaf de aardkorst naar het grote heelal te kijken. Ik maak deel uit van dit wonder en voel op zo’n moment een drive om er samen iets goeds van te maken.