Jaren geleden had ik een cliënte die tijdens een outplacementtraject besloot om te stoppen met werken. Ze kon makkelijk een andere baan krijgen, was eind dertig en haar eigen werkgever was nog bereid tot herplaatsing.
De andere deelnemers aan haar workshopgroep begrepen er niets van. Ze wilde niet meer meedoen met de sollicitatietraining en was niet van plan haar cv aan te passen. Een van de groepsleden heeft heftig op haar ingepraat. Hij was zelf in de markt voor zware managementfuncties en kon zich niet voorstellen dat zij het echt meende. Dat hij zijn baan was kwijtgeraakt voelde hij als een diepe belediging, en hij kon zich niet voorstellen dat hij zonder een mooie en interessante baan verder door het leven zou gaan. Dat hoefde ook niet, na enige mislukte sollicitaties vond hij een nieuwe spannende baan waar zijn kwaliteiten op prijs werden gesteld.
Mijn cliënte – laat ik haar Lysette noemen - begreep wel dat de groep haar niet meer zag zitten na haar beslissing. Tenslotte had ze zelf jarenlang met groot enthousiasme gewerkt in een kleine organisatie die nu was opgeslokt door een bureaucratische moloch. Daar voelde ze zich niet thuis, was een radertje in de machine in plaats van de spin in het web. Ze had zich opgewerkt van administratief medewerkster tot leidinggevende en stond met hart en ziel achter de doelen van haar oude organisatie.
In individuele gesprekken legde ze haar overwegingen op tafel. Ik liet haar de consequenties zien van haar beslissing, zowel voor de invulling van haar leven als financieel. Ze bleef bij haar keuze. Ze wilde andere dingen doen in haar leven dan geld verdienen voor een baas in een organisatie die haar verder niets zei.
Ik moest aan haar denken toen onlangs iemand tegen me zei: ‘Ik word niet gelukkig van dit werk, van deze baan.’ Het klonk een beetje boos en een beetje wanhopig. In deze tijd worden we blijkbaar geacht blij te zijn dat we een baan hebben, geluk is even niet in de mode. Nee, hij ging zijn baan niet opzeggen, dat kon hij zich niet veroorloven, de huur moest tenslotte betaald worden. Maar als de recessie achter de rug was …
Ik dacht ineens aan Lysette, met haar beslissing jaren geleden. Ze is gaan doen wat ze wilde, en een paar jaar later was ze dood. Overleden aan een ernstige ziekte. Nooit heb ik geweten of ze al wist van die ziekte toen ze haar keuze maakte. Garantie op geluk zit er niet in, welke beslissing je ook neemt.
Els Ackerman is zelfstandig loopbaanadviseur in Rotterdam in haar Praktijk voor Loopbaanadvies en Coaching.
