Voor de mens is het soms moeilijk om te voelen wat zijn emoties of behoeften zijn. Omgevingsfactoren, zoals de natuur, gebouwen en medemensen kunnen daarbij een rol spelen. Ook een te directe, contextueel afhankelijke communicatie, kan de mens verstarren. Er is geen aanloop, rechtlijnig wordt de vuurpijl afgeschoten. Hoe kan het dat sommigen hier meer moeite mee hebben dan anderen? En wat is ervoor nodig om ontvankelijk te zijn voor therapie? Waarbij ontmoetende woorden enkel het doel hebben te willen verbinden?