Ik ben één van een tweeling en het valt niet te ontkennen: wij lijken op elkaar. Fysiek en qua karakter. Wat was het vroeger dan ook een drama, als ik na een bezoek aan de schoolarts op de basisschool, een centimeter groter bleek dan mijn zusje. Of andersom: zij was net iets groter. Eén van ons was harder gegroeid dan de ander, we begrepen er niks van! Het ongeloof was groot en het aantal tranen ook.
Achteraf kan ik mij niet meer voorstellen dat wij daar zo van slag van raakten. Maar in onze beleving als kleuters was een centimeter verschil in lengte, blijkbaar genoeg om de rest van de middag te versjteren met ons eigen minidrama. Dit ‘probleem’ heeft zich in de loop der jaren vanzelf opgelost, want de meetlat heeft voor ons allebei dezelfde hoogte aangetikt.
Inmiddels is het alweer bijna een jaar geleden dat ik mijn eerste gastcolumn schreef. Onvoorstelbaar hoe snel de tijd kan gaan. Mijn nichtje viert binnenkort haar ‘meterfeestje’, en wat lijkt die laatste (zeg gerust enige) stranddag in Scheveningen alweer lang geleden. Het is dat er op mijn balkon weinig flora te ontdekken valt, maar als er ‘groen leven’ was geweest, dan kleurde mijn balkon nu bruin. Ook de winterjas hangt weer vooraan in de kast, en nog even en het vet wordt klaargezet voor die o zo lekkere oliebollen. Bakken zullen we, toch pap?
Met één (of meer) oliebollen in de hand (of in de mond) zullen we terugblikken op alweer een bewogen jaar. Hoogtepunten en mindere momenten zullen in onze gedachten voorbij gaan. Velen zullen concluderen: ik ben gegroeid. Niet zozeer in de letterlijke zin van het woord, zij het in de lengte of in de breedte (misschien een beetje), maar vooral in de diepte. Ook ik ben dit jaar gegroeid. Ik vind het lastig om zo één-twee-drie te definiëren waarin mijn groei zich met name heeft voorgedaan, maar ik voel dat ik een sterker persoon ben dan een jaar geleden. Niet dat ik toen mijn woordje niet klaar had, maar het voelt gewoon anders, als een jaar ouder. En wijsheid komt met de jaren, is het niet?
Terugdenkend aan het afgelopen jaar komt de vraag in mij op: wat heb ik de laatste tijd gedaan wat ik een jaar geleden niet had verwacht? Toen was het stil. Jazeker, ik heb veel leuke dingen gedaan en meegemaakt. Ik ben met vakantie geweest naar Amerika, ik heb veel tijd doorgebracht met familie en andere dierbaren. Ik heb op kantoor verdere groei doorgemaakt in mijn functie en ik heb voldoende tijd kunnen besteden aan mijn hobby’s. Ook voel ik mij fysiek en geestelijk even goed als een jaar geleden. Dat op zich is toch al prachtig? En verder ben ik ‘gewoon mezelf’ gebleven. Toegegeven, er zitten een aantal maanden tussen het schrijven van deze column en publicatie, maar ik durf met zekerheid te voorspellen dat op 31 december aanstaande de klimwand nog steeds niet aan mij besteed is en ik ook nog steeds niet van schelpdieren houd. Dat hoort bij mij en dat houd ik zo, dat is mijn voornemen voor volgend jaar!
Ik dank de redactie van het TvOO voor de bijdrage die ik dit jaar heb mogen leveren door het schrijven van deze gastcolumn. Het is voor mij een mooie, bijzondere ervaring geweest en misschien wel het begin van… Wie zal het weten? Met goede moed, een gezonde ambitie en zelfvertrouwen zal ik de uitdagingen aangaan die op mijn pad zullen komen. En die zullen er zeker zijn, want werkzaam in het bankwezen beleef ik never a dull moment. Ik zet door, houd lef en blijf doelgericht met verdere groei als uitgangspunt. Groei voor iedereen, als een echte bankier van de toekomst. op naar een nieuw jaar, naar 2013, naar nieuwe kansen, op naar onze toekomst met elkaar en voor elkaar!
Myrthe Scheenjes (1985) werkt sinds maart 2009 bij ABN AMRO Bank N.V. en is de winnares van de KriDaTie Jong Talent trofee 2011, een trofee die jaarlijks wordt uitgereikt aan jonge vrouwelijke talenten met ambitie, www.womensconference.nl
