Tijdens coaching vertellen cliënten verhalen over hoe zij zich aanpassen aan hun omstandigheden en over hoe zij zich er gelijktijdig of volgtijdelijk ook tegen verzetten. Om de gemoedsrust van de coachee te bevorderen zoeken coachee en coach samen naar het geïntegreerde verhaal dat ergens tussen aanpassen en verzet verborgen ligt. Ik noem dat een vorm van dialectisch leren. Het hier beschreven concept van dialectisch leren is gebaseerd op de gedachte dat mensen er enerzijds behoefte aan hebben om ergens bij te horen en zich veilig te voelen in een groep, en er anderzijds behoefte aan hebben om zich uniek te voelen en zich te onderscheiden van anderen. Leren wordt hier opgevat als een proces van identiteitsvorming, waarbij de verhalen die men over zichzelf tegen zichzelf vertelt leidend zijn en dat wegens het dialectische cyclische karakter geen eindpunt kent. Het onderstaand artikel volgt de leerdialectiek naar drie syntheses: veiligheid, zelfvertrouwen en veranderen.
