Al tientallen jaren leven wij in onze westerse samenleving conform de principes van het verlichtingsdenken. Vooruitgang en de illusie van maakbaarheid zijn de voornaamste kenmerken daarvan. Ondertussen durven wij enigszins te erkennen dat de maakbaarheid ook zekere grenzen kent. De overheid heeft de maakbare samenleving failliet verklaard en de verzorgingsstaat maakt schoorvoetend plaats voor de netwerk- of improvisatiesamenleving. Toch blijft maakbaarheid onderhuids nog vaak de drijfveer bij de meeste ontwikkelingstrajecten.