Iedereen kent het wel. Je zit rustig in de trein naar buiten te kijken en één en ander te overdenken, en dan begint iemand op luide toon een telefoongesprek. Dit gebeurde mij. Recht achter me, dus ik had geen keus: ik moest meeluisteren, of ik wilde of niet. De vrouwenstem die ik hoorde beantwoordde een oproep: “Hoi, ja in de trein…” Wie aan de andere kant sprak, was natuurlijk niet hoorbaar. Even was het stil, maar toen gaf de vrouwenstem al antwoord: “Ja, heel goed. Nee, ik hoefde maar kort te wachten dit keer. Niet zoals bij die vorige. Geen wachtlijst, dat hadden ze bij de huisarts al gezegd. Ik had na een week al een afspraak.” … “Ja, ik ben nu twee keer geweest, twee keer anderhalf uur.” … “Ja écht, dat is zeker een lange tijd. Die therapeute maakt echt ruimte voor je, weet je, je hoeft je helemaal niet te haasten. Het was wel heftig hoor, écht heftig, om zomaar alles te vertellen.” … “Nou weet je, ik ben weer in de …… (kon ik niet verstaan) geweest. En ik slaap eigenlijk ook weer veel beter.”
