Begeleidende en hulpverlenende beroepen als coaching, counselling, psychotherapie enzovoort. worden over het algemeen gezien als nobele beroepen, uitgevoerd door professionele vaklieden die verantwoordelijk het proces leiden en bewaken tot een positief resultaat. De persoon die zich in dienst stelt van de problematiek van de ander, wordt vaak beschouwd als iemand met grote sociale betrokkenheid, empathie en uitstekende communicatieve vaardigheden met een mens-, doel en oplossingsgerichtheid. Maar is dit altijd zo? Zijn de motieven van de hulpverlener altijd zuiver gericht op het welzijn van de ander? Of zijn andere onderliggende factoren de aanleiding voor de ‘roeping tot helpen’? Manfred Kets de Vries schreef in 2010 een artikel over het ‘Rescuer Syndrome’ binnen de context van executive coaching, waarvan wij hieronder een samenvatting geven.
